Keliabjliiacja kardiolugiczua
| 
Author: 
Z powodu ogromnego, epidemiologicznego zagrożenia (5 min ludzi w Polsce cierpi na schorzenia układu krążenia, w tym głównie nadciśnienie tętnicze). Konieczne jest zasygnalizowanie w Raporcie, odrębnie problemów rehabilitacji kardiologicznej.
– Rozwój rehabilitacji kardiologicznej poszedł w dwóch kieiunkach:
– 1) rehabilitacji chorych po zawale serca,
– 2) rehabilitacji chorych kardiochirurgicznych.
W Polsce obserwujemy narastający trend liczby zawałów serca (do roku 1968 występowało 70-75 tys. zawałów rocznie, zaś w latach 1985- 1987 liczba ta wzrosła do 90-95 tys. rocznie).
Po odliczeniu śmiertelności przedszpitalnej (około 23-30% przypadków) i wewnątrzsapitalnej (ok. 12-17% przypadków), pozostałe 60-65% pacjentów przeżywa ostrą fazę zawału i wymaga odpowiedniego leczenia i oczywiście wielotygodniowej rehabilitacji. Dla tych chorych Instytut Kardiologii opracował odpowiednie modele usprawniania, zarówno szpitalnego jak i ambulatoryjnego oraz sanatoryjnego.
Poszpitalnych ośrodków kardiologicznych jest w Polsce 25 (średni czas pobytu chorego w ośrodku wynosi 28-32 dni). Po opuszczeniu ośrodka chorzy kierowani są do dalszej opieki ambulatoryjnej według następujących kryteriów:
– 1) z niską wydolnością wieńcową krążenia – głównie do leczenia farmakologicznego i rehabilitacji psychicznej,
– 2) z niestabilną chorobą wieńcową – do ewentualnego leczenia inwazyjnego (PTCA by-pass),
– 3) z dobrą wydolnością wieńcową – do kontrolowanej lub niekontrolowanej rehabilitacji fizycznej.
Podstawą kwalifikacji do kontrolowanej i niekontrolowanej rehabilitacji
Zorganizowana forma II etapu, pomimo istnienia 25 ośrodków kardiologii poszpitalnej, obejmuje niestety tylko 20% chorych. Pozostali chorzy zdani są jedynie na opiekę lekarza domowego.
Opracowano i stosowane są w praktyce leczniczej (szczególnie w dużych aglomeracjach miejskich) cykle treningowe dla chorych po przebytym zawale serca. Ćwiczenia te odbywają .się w formie indywidualnej na cykloergometrze rowerowym lub w formie zajęć zbiorowych na salach gimnastycznych.
Podstawą kwalifikacji do kontrolowanej i niekontrolowanej rehabilitacji fizycznej są próby i testy wysiłkowe bądź ocena czynnościowa wydolności chorego. Na podstawie wielu lat praktyki Kliniki Rehabilitacji Instytutu Kardiologii opracowano tabele kwalifikacyjne oparte na wynikach prób wysiłkowych dla poszczególnych modeli rehabilitacyjnych, stosowanych w leczeniu ambulatoryjnym.
Tam gdzie nie ma warunków do prowadzenia rehabilitacji nadzorowanej, lekarze mogą zlecić choremu niekontrolowaną aktywność fizyczną, zalecaną przez Instytut Kardiologii.
W wielu miastach w Polsce działają coronary-clubs przy ogniskach TKKF, gdzie chorzy biorą udział w zajęciach rehabilitacyjnych. W przypadku braku wyspecjalizowanego ośrodka rehabilitacji kardiologicznej lekarz może skierować chorego do interdyscyplinarnej poradni rehabilitacyjnej, gdzie uzyska on poradę i pomoc socjalno-zawodową.
Posted in Zdrowie