Blog Lekarz – choroby serca, krtani… – leczenie

W literaturze kryminologicznej poświęconej przestępczości seksualnej nierzadko spotykamy pojęcie dewiacji (odchylenie od normy) i perwersji. Termin „dewiacja” (lub „zachowanie dewiacyjne”) jest obiegowy w socjologii, etyce, w nauce prawa. Istota zachowania dewiacyjnego wiąże się w tych dziedzinach ze zjawiskiem tzw. anomii, co oznacza sytuację, gdy normy obowiązujące w danej grupie społecznej utraciły swój autoretyt, swoją moc wiążącą (Podgórecki, 1967). Znana jest teoria anomii E. Durk- heima, który za przestępstwo uważa zachowanie jednostki spotykające się z energiczną, intensywną dezaprobatą w świadomości kolektywnej, tj. w świadomości większości grupy społecznej (Durkheim, 1902, 1968).

W sferze seksuologii mowa jest natomiast o dewiacji w znaczeniu innym, niejako „ontologicznym”. Mowa jest mianowicie o dewiacji „seksuologicznej” (o odchyleniu od normy seksualnej) oraz o dewiacji „psychologicznej” (w sensie odchylenia od normy psychicznej). Ellis (1961) jako przykład dewiacji seksuologicznej podaje voyeryzm (także transwes- tytyzm, fetyszyzm itd.), jako objaw dewiacji psychologicznej – ekshibicjonizm. Zresztą obie te dewiacje, psychologiczna i seksuologiczna, zbiegają się (nawet w przytoczonych przykładach). Trudności wyłaniają się przy uchwyceniu ich cech, w związku z niemożnością określenia tego, co rozumiemy przez normę seksualną i psychiczną.