Blog Lekarz – choroby serca, krtani… – leczenie

Stopa płasko-koślawa statyczna (pes piano valgus staticus). W zależności od etapu rozwojowego i stopnia nasilenia zniekształceń rozróżniamy następujące okresy:

Okres I – niewydolności mięśniowej. Stopa uniesiona ma kształt prawidłowy, ale po chwilowym obciążeniu zauważa się opadanie łuku podłużnego i koślawe ustawienie pięty. Mogą dołączyć się bóle krótkich i długich mięśni stopy.

Okres II – niewydolności więzadłowej, cechuje się rozciągnięciem również więzadeł. Odkształcenia są bardziej nasilone po obciążeniu stopy, po jej uniesieniu łuki mogą przybierać poprawny kształt. Oprócz mięśni bolesne są torebki i więzadła, zwłaszcza stawu skokowo-piętowo-łódkowego i rozcięgna podeszwowego.

W tym okresie na skutek bólu może dojść do przykurczu mięśni strzałkowych. Stopa staje się przykurczona w nawróceniu i odwiedzeniu. Jest to stopa płasko- -koślawa przykurczona na tle odruchu bólowego. Różnicować ją trzeba ze stopą płasko-koślawą spastyczną i sztywną.

Drugim powikłaniem jest stopa płasko-koślawa zapalna. Na tle odruchu naczyniowego występuje obrzęk, zaczerwienienie, pocenie, wzmożone ucieplenie skóry. Bolesność zlokalizowana jest w obrębie przeciążonych mięśni i stawów. Różnicować trzeba z gruźlicą stopy, zespołem Sudecka, nieswoistymi zapaleniami stopy.

Okres III – stopa płasko-koślawa utrwalona. Mamy tu do czynienia z utrwalonymi zmianami strukturalnymi i trwałym odkształceniem łuków stopy. Łuki nie są podatne na próby poprawienia ustawienia, w czasie stania na palcach utrzymuje się koślawe ustawienie pięt. W tym okresie występują bóle stawów stopy w okolicy kości łódkowatej i kostki bocznej, uwarunkowane tworzeniem się zmian zniekształcających i niesymetrycznym naciskiem na odkształcone i niepodatne brzegi stawów.